Tuwim Julian (1894-1953), polski poeta. 1916-1919 współpracownik czasopisma studenckiego Pro arte et studio. 1918 współzałożyciel kabaretu literackiego Pod Picadorem, 1920 – grupy poetyckiej Skamander. Współpracownik i kierownik literacki kabaretów warszawskich, m.in. Qui pro Quo (1919-1932). Od 1924 stały współpracownik tygodnika Wiadomości Literackie, gdzie redagował rubrykę Camera obscura, a także pism satyrycznych: Cyrulik Warszawski (1926-1933) i Szpilki (1936-1939).1939 przedostał się przez Rumunię do Francji, a po jej upadku wyjechał do Portugalii, następnie do Brazylii i Nowego Jorku. 1939-1941 współpracował z emigracyjnym tygodnikiem konserwatywnym Wiadomości Polskie, Polityczne i Kulturalne, 1942-1946 z wydawanym w Londynie pod redakcją A. Słonimskiego lewicującym miesięcznikiem Nowa Polska. Opowiedział się za porozumieniem Polski z ZSRR. Atakowany przez koła emigracji polskiej, 1946 wrócił do kraju. 1947-1950 kierownik artystyczny Teatru Nowego w Warszawie.Debiutował 1913 wierszem Prośba w Kurierze Warszawskim. Rozgłos przyniosły mu już pierwsze zbiory poetyckie: Czyhanie na Boga (1918), Sokrates tańczący (1920), Siódma jesień (1922), Wierszy tom czwarty (1923), w których zrywał z dekadenckim nastrojem i językiem Młodej Polski, zwracając się w duchu optymizmu ku codziennemu życiu i jego współczesnym przemianom. W następnych zbiorach: Słowa we krwi (1926), Rzecz czarnoleska, 1929), Biblia cygańska (1933), Treść gorejąca (1936) pojawiły się ostre akcenty krytyki społecznej i egzystencjalny niepokój, a także tendencje liberalne, pacyfistyczne, antynacjonalistyczne i antyfaszystowskie. W tym okresie powstał głośny poemat satyryczny Bal w Operze (1936, wydany 1946) i zbiór satyr Jarmark rymów (1934). W latach II wojny światowej pisał Tuwim wielki poemat liryczno-epicki Kwiaty polskie (wydany 1949), nawiązujący do romantycznego poematu dygresyjnego. Po przyjeździe do Polski stworzył niewiele wierszy, głównie o charakterze publicystycznym. Zbieracz ciekawostek i osobliwości literackich oraz folklorystycznych i historycznych, np.: Czary i czarty polskie oraz Wypisy czarnoksięskie (1923), Polski słownik pijacki i Antologia bachiczna (1935), Cicer cum caule, czyli Groch z kapustą (tom 1-3, 1958-1963), Pegaz dęba, czyli panopticum poetyckie (1950). Uważany za jednego z najwybitniejszych i najbardziej popularnych poetów polskich XX w. Wybór wierszy (Nowy Jork 1942), Wybór poezji 1914-1939 (1947), Dzieła (tom 1-5, 1955-1964), Wiersze wybrane w serii Biblioteki Narodowej (1969), Wiersze zebrane (tom 1-2, 1975), Poezje wybrane (1977).
